گریه کننده بر امام حسین علیه السلام، مشرف می شود در دولت قائم آل محمد علیهم السلام و چشمش روشن می شود به حکومت حقه ی اهل بیت علیهم.

.

.

.

امام صادق علیه السلام می فرمایند: "ما عین‏ أحبّ‏ إلى اللّه، و لا عبرة من عین بکت و دمعت على الحسین- علیه السلام-" یعنی هیچ چشمی و هیچ اشکی نزد خدا محبوب تر از چشم و اشکی نیست که برای امام حسین علیه السلام گریه کند.

وقتی چشمان گریه­کنان امام حسین علیه­السلام محبوب ترین و عزیزترین چشم پیش خداست، پس به محبوب ترین مقاماتی که نزد خداست نائل می­شوند و بدون شک از محبوب­ترین و شریف­ترین مکان­های عالم دولت آل محمد علیهم السلام در هنگام قیام مولای ما حضرت قائم علیه السلام است. به راستی اگر چشم گریه­کنان امام حسین علیه السلام محبوب­ترین چشم هاست، پس چه چشمی لایق تر از چشم آنان است که روشن شود به دیدن دولت حضرت قائم علیه السلام؟ و اگر چشم گریه­کنان امام حسین علیه السلام، به دولت شریف حضرت قائم علیه السلام روشن نشود، پس چه چشمی لایق تر و سزاوارتر از آنهاست برای این امر؟

-          امام صادق علیه السلام: اگر کسی آرزویی بکند که مورد رضایت خدا باشد، قطعا خدا آرزویش را برآورده می­کند.

گریه بر امام حسین علیه السلام نشان از غم و غصه ای است که شخص باکی برای حضرت سیدالشهداء علیه السلام دارد و گریه نشان از اوج احساسات است؛ و هم­چنین شخص گریه کننده با گریه­اش آن­چنان تأسفی می­خورد که معنای آن این است "کاش با او بودم و بلا را از او دفع می­کردم"؛ اما چون چنین مصیبتی بر حضرت رفته است، این آرزو بدین معنا تحقق می­یابد که ان­شاءالله در خون­خواهی حضرت سیدالشهداء علیه السلام با حضرت قائم علیه السلام همراه شود؛ و شخص باکی چون آرزوی خون­خواهی حضرت را دارد، و چون این آرزو مورد رضایت خداست، به ضمانت امام صادق علیه السلام شخص باکی بدین سعادت نائل خواهد شد، و از همراهان و یاوران حضرت قائم علیه السلام خواهد بود؛ و بدیهی است که یاوران حضرت قائم علیه السلام از مشرف شدن در دولت آن عزیز محروم نمی­مانند. به خواست خدای کریم.

      گریه کننده بر سیدالشهداء علیه السلام نصرت قائم آل محمد علیهم السلام را کرده است.

.

.

.

.

و گذشته از آن، یکی از کارهایی که مولای ما حضرت قائم علیه السلام، بعد از ظهور شریفش انجام می­دهد، در همان بیت الله الحرام، روضه ی سیدالشهداء علیه السلام می خواند و بدون شک چشم های مبارک خودش و مومنین، در هنگام مصائب سیدالشهداء گریان می شود. امام حسین علیه السلام می فرمایند: "انا قتیل العبره، لا یذکرنی مومن الا استعبر" هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آن که گریان می شود. پس چگونه مولای ما حضرت قائم علیه السلام هنگامی که اسم مبارک سیدالشهداء را می برد گریان نشود؟ آن هنگام که می فرماید: الا یا اهل العالم ان جدی الحسین قتلوه عطشانا... بدون شک آن حضرت و تمام یاوران آن جناب (علیه السلام) با این جملات گریان می شوند. زیرا آن­ها از مومنین راستین هستند. (کتب فی قلوبهم الایمان) ضمنا حدیث شریف می فرماید: "لا یذکرنی" مومن الا استعبر. یعنی هر مومنی که مرا یاد کند گریان می­شود. نمی فرماید: "هر مومنی که ذکر مصائب کند، گریان می شود" بلکه به صرف یاد کردن آن حضرت، گریان می شود. بنابراین گریان شدن چشم ها در هنگام یاد سیدالشهداء علیه السلام، از نشانه­های مومن است. (دقت کنید!)

لذا کسی که در مصائب آن حضرت می گرید، همان فعلی را انجام می­دهد که مولای ما حضرت قائم علیه السلام انجام می­دهد و انجام خواهد داد و شخص باکی به حضرت قائم علیه السلام تأسی کرده و ایشان را در اهداف و علائق و رضایتش همراهی و یاری کرده است. بدون شک علائق و رضایت آن حضرت، پیروی خالص از حق است. "و الحق ما رضیتموه".

امام حسین علیه السلام باعث گرامی شدن دوستانش نزد خداست.

در زیارت مقدسه عاشوراء می­خوانیم: "فأسئل الله الذی أکرم مقامک و أکرمنی بک..." یعنی خدا مرا به واسطه تو گرامی داشته، و بدون شک کسی که نزد خدا گرامی باشد نزد تمام ملائک و انبیا گرامی است و نزد تمام مومنین گرامی است و در شب اول قبر نزد نکیر و منکر گرامی است و نزد ملائک عذاب نیز گرامی است لذا عذاب قبر ندارد، ملائک او را به واسطه تکریم خدا تکریم می کنند و این مطلب غنی از برهان است.

همچنین کسی که نزد خدای متعال گرامی باشد، نزد اهل بیت علیهم السلام گرامی است و خصوصا نزد مولای ما صاحب الزمان علیه السلام گرامی است و مورد دعای حضرت قرار می­گیرد و بی گمان دعای حضرت در حق او مستجاب است. به خدا قسم به واسطه محبت امام حسین علیه السلام سعادتمند شدیم.

.

  گریه کننده بر سیدالشهداء علیه السلام حضرت زهرا علیهاالسلام را مساعدت و یاری کرده است. (دو تا روایت در کامل الزیارات) پس چگونه ممکن است حضرت زهرا علیهاالسلام یاوران خویش را فراموش کند و آن ها را شفاعت نکند و برای آن ها دعای خیر نکند؟ مگر غیر از این است که "هل جزاء الاحسان الا الاحسان؟" جواب هر خوبی­ای خوبی است. و بدون شک حضرت زهرا علیهاالسلام یاورانش را در دنیا و آخرت یاری می­نماید. ان­شاءالله تعالی

می­گویم: به خدا قسم اگر در گریه بر امام غریب کربلا، هیچ فضیلتی جز شادی دل حضرت زهرا علیهاالسلام نبود، شایسته بود تمام خلائق از جمله انس و جن، تا قیام قیامت فقط برای آن امام شهید، اشک بریزند و گریه کنند تا شاید اندکی تسلی خاطر باشد برای مادر عزیز و گرامی­اش؛ سلام الله علیها؛ در برابر مصیبت و فاجعه ای که دیده است. حضرت قائم علیه السلام و عجل الله فرجه، در زیارت ناحیه مقدسه می فرمایند: و فجعت بک امک الزهراء. و مادر تو زهرای اطهر، به خاطر تو فاجعه دید. سبحان الله ...

بحار الأنوار (ط - بیروت) ؛ ج‏95 ؛ ص351

1- قَالَ السَّیِّدُ بْنُ طَاوُسٍ ره فِی کِتَابِ زَوَائِدِ الْفَوَائِدِ رَوَى ابْنُ أَبِی الْعَلَاءِ الْهَمْدَانِیُّ الْوَاسِطِیُّ وَ یَحْیَى بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ حُوَیْجٍ الْبَغْدَادِیُّ قَالا تَنَازَعْنَا فِی ابْنِ الْخَطَّابِ وَ اشْتَبَهَ عَلَیْنَا أَمْرُهُ فَقَصَدْنَا جَمِیعاً أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ الْقُمِّیَّ صَاحِبَ أَبِی الْحَسَنِ الْعَسْکَرِیِّ ع بِمَدِینَةِ قُمَّ فَقَرَعْنَا عَلَیْهِ الْبَابَ فَخَرَجَتْ عَلَیْنَا صَبِیَّةٌ عِرَاقِیَّةٌ فَسَأَلْنَاهَا عَنْهُ فَقَالَتْ هُوَ مَشْغُولٌ بِعِیدِهِ فَإِنَّهُ یَوْمُ عِیدٍ فَقُلْتُ سُبْحَانَ اللَّهِ إِنَّمَا الْأَعْیَادُ أَرْبَعَةٌ لِلشِّیعَةِ- الْفِطْرُ وَ الْأَضْحَى وَ الْغَدِیرُ وَ الْجُمُعَةُ قَالَتْ فَإِنَّ أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ یَرْوِی عَنْ سَیِّدِهِ أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْعَسْکَرِیِّ ع أَنَّ هَذَا الْیَوْمَ یَوْمُ عِیدٍ وَ هُوَ أَفْضَلُ الْأَعْیَادِ عِنْدَ أَهْلِ الْبَیْتِ ع وَ عِنْدَ مَوَالِیهِمْ قُلْنَا فَاسْتَأْذِنِی عَلَیْهِ وَ عَرِّفِیهِ مَکَانَنَا قَالا فَدَخَلَتْ عَلَیْهِ فَعَرَّفَتْهُ فَخَرَجَ عَلَیْنَا وَ هُوَ مَسْتُورٌ بِمِئْزَرٍ یَفُوحُ مِسْکاً وَ هُوَ یَمْسَحُ وَجْهَهُ فَأَنْکَرْنَا ذَلِکَ عَلَیْهِ فَقَالَ لَا عَلَیْکُمَا فَإِنِّی اغْتَسَلْتُ لِلْعِیدِ قُلْنَا أَوَّلًا هَذَا یَوْمُ عِیدٍ قَالَ نَعَمْ وَ کَانَ یَوْمُ التَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِیعٍ الْأَوَّلِ قَالا فَأَدْخَلَنَا دَارَهُ وَ أَجْلَسَنَا ثُمَّ قَالَ إِنِّی قَصَدْتُ مَوْلَایَ أبی [أَبَا] الْحَسَنِ ع کَمَا قَصَدْتُمَانِی بِسُرَّمَنْ‏رَأَى فَاسْتَأْذَنْتُ عَلَیْهِ فَأَذِنَ لِی فَدَخَلْتُ عَلَیْهِ ع فِی مِثْلِ هَذَا الْیَوْمِ وَ هُوَ یَوْمُ التَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِیعٍ الْأَوَّلِ فَرَأَیْتُ سَیِّدَنَا عَلَیْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ السَّلَامُ قَدْ أَوْعَزَ إِلَى کُلِّ وَاحِدٍ مِنْ خَدَمِهِ أَنْ یَلْبَسَ مَا یُمْکِنُهُمْ مِنَ الثِّیَابِ الْجُدُدِ وَ کَانَ بَیْنَ یَدَیْهِ مِجْمَرَةٌ یُحْرِقُ الْعُودَ فِیهَا بِنَفْسِهِ فَقُلْتُ لَهُ بِآبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ هَلْ تَجَدَّدَ لِأَهْلِ الْبَیْتِ فِی هَذَا الْیَوْمِ فَرَحٌ فَقَالَ ع وَ أَیُّ یَوْمٍ أَعْظَمُ حُرْمَةً عِنْدَ أَهْلِ الْبَیْتِ مِنْ‏ هَذَا الْیَوْمِ التَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِیعٍ الْأَوَّلِ وَ لَقَدْ حَدَّثَنِی أَبِی ع أَنَّ حُذَیْفَةَ بْنَ الْیَمَانِ دَخَلَ فِی مِثْلِ هَذَا الْیَوْمِ عَلَى جَدِّی رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ حُذَیْفَةُ رَأَیْتُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ وَلَدَیْهِ ع یَأْکُلُونَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ هُوَ یَتَبَسَّمُ فِی وُجُوهِهِمْ وَ یَقُولُ لِوَلَدَیْهِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ ع کُلَا هَنِیئاً لَکُمَا بَرَکَةُ هَذَا الْیَوْمِ وَ سَعَادَتُهُ فَإِنَّهُ الْیَوْمُ الَّذِی یُهْلِکُ اللَّهُ فِیهِ عَدُوَّهُ وَ عَدُوَّ جَدِّکُمَا وَ إِنَّهُ الْیَوْمُ الَّذِی یَقْبَلُ اللَّهُ أَعْمَالَ شِیعَتِکُمَا وَ مُحِبِّیکُمَا وَ الْیَوْمُ الَّذِی یُصَدَّقُ فِیهِ قَوْلُ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ- فَتِلْکَ بُیُوتُهُمْ خاوِیَةً بِما ظَلَمُوا وَ الْیَوْمُ الَّذِی نُسِفَ فِیهِ فِرْعَوْنُ أَهْلِ الْبَیْتِ وَ ظَالِمُهُمْ وَ غَاصِبُهُمْ حَقَّهُمْ وَ الْیَوْمُ الَّذِی یُقْدِمُ اللَّهُ إِلَى‏ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً قَالَ حُذَیْفَةُ فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ ص وَ فِی أُمَّتِکَ وَ أَصْحَابِکَ مَنْ یَنْتَهِکَ هَذِهِ الْمَحَارِمَ قَالَ نَعَمْ یَا حُذَیْفَةُ جِبْتٌ مِنَ الْمُنَافِقِینَ یَرْتَاسُ عَلَیْهِمْ وَ یَسْتَعْمِلُ فِی أُمَّتِی الرُّؤْیَا وَ یَحْمِلُ عَلَى عَاتِقِهِ دِرَّةَ الْخِزْیِ وَ یَصُدُّ النَّاسَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ یُحَرِّفُ کِتَابَ اللَّهِ وَ یُغَیِّرُ سُنَّتِی وَ یَشْتَمِلُ عَلَى إِرْثِ وُلْدِی وَ یَنْصِبُ نَفْسَهُ عَلَماً وَ یَتَطَاوَلُ عَلَى إِمَامِهِ مِنْ بَعْدِی وَ یَسْتَخْلِبُ أَمْوَالَ النَّاسِ مِنْ غَیْرِ حِلِّهَا وَ یُنْفِقُهَا فِی غَیْرِ طَاعَةِ اللَّهِ وَ یُکَذِّبُنِی وَ یُکَذِّبُ أَخِی وَ وَزِیرِی وَ یَحْسُدُ ابْنَتِی عَنْ حَقِّهَا فَتَدْعُو اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِ فَیَسْتَجِیبُ دُعَاءَهَا فِی مِثْلِ هَذَا الْیَوْمِ قَالَ حُذَیْفَةُ فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ ص فَادْعُ رَبَّکَ لِیُهْلِکَهُ فِی حَیَاتِکَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَا حُذَیْفَةُ لَا أُحِبُّ أَنْ أَجْتَرِئَ عَلَى قَضَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَا قَدْ سَبَقَ فِی عِلْمِهِ لَکِنْ سَأَلْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یَجْعَلَ لِلْیَوْمِ الَّذِی یُهْلِکُهُ فِیهِ فَضِیلَةً عَلَى سَائِرِ الْأَیَّامِ لِیَکُونَ ذَلِکَ سُنَّةً یَسْتَنُّ بِهَا أَحِبَّائِی وَ شِیعَةُ أَهْلِ بَیْتِی وَ محبیهم [مُحِبُّوهُمْ‏] فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیَّ جَلَّ مِنْ قَائِلٍ یَا مُحَمَّدُ إِنَّهُ کَانَ فِی سَابِقِ عِلْمِی أَنْ تَمَسَّکَ وَ أَهْلَ بَیْتِکَ مِحَنُ الدُّنْیَا وَ بَلَاؤُهَا وَ ظُلْمُ الْمُنَافِقِینَ وَ الْغَاصِبِینَ مِنْ عِبَادِی مَنْ نَصَحْتَ لَهُمْ وَ خَانُوکَ وَ مَحَضْتَ لَهُمْ وَ غَشُّوکَ وَ صَافَیْتَهُمْ وَ کَشَحُوکَ وَ أَرْضَیْتَهُمْ وَ کَذَّبُوکَ وَ جَنَیْتَهُمْ وَ أَسْلَمُوکَ فَإِنِّی بِحَوْلِی وَ قُوَّتِی وَ سُلْطَانِی لَأَفْتَحَنَّ عَلَى مَنْ یَغْصِبُ بَعْدَکَ عَلِیّاً- وَصِیَّکَ حَقّاً أَلْفَ بَابٍ مِنَ النِّیرَانِ مِنْ أَسْفَلِ الْفَیْلُوقِ وَ لَأُصْلِیَنَّهُ وَ أَصْحَابَهُ قَعْراً یُشْرِفُ عَلَیْهِ إِبْلِیسُ آدَمَ فَیَلْعَنُهُ وَ لَأَجْعَلَنَّ ذَلِکَ الْمُنَافِقَ عِبْرَةً فِی الْقِیَامَةِ کَفَرَاعِنَةِ الْأَنْبِیَاءِ وَ أَعْدَاءِ الدِّینِ فِی الْمَحْشَرِ وَ لَأَحْشُرَنَّهُمْ وَ أَوْلِیَاءَهُمْ وَ جَمِیعَ الظَّلَمَةِ وَ الْمُنَافِقِینَ إِلَى جَهَنَّمَ زُرْقاً کَالِحِینَ أَذِلَّةً حَیَارَى نَادِمِینَ وَ لَأُضِلَّنَّهُمْ فِیهَا أَبَدَ الْآبِدِینَ یَا مُحَمَّدُ إِنَّ مُرَافِقَکَ وَ وَصِیَّکَ فِی مَنْزِلَتِکَ یَمَسَّهُ الْبَلْوَى مِنْ فِرْعَوْنِهِ وَ غَاصِبِهِ الَّذِی یَجْتَرِئُ وَ یُبَدِّلُ کَلَامِی وَ یُشْرِکُ بِی وَ یَصُدُّ النَّاسَ عَنْ سَبِیلِی وَ یَنْصِبُ مِنْ نَفْسِهِ عِجْلًا لِأُمَّتِکَ وَ یَکْفُرُ بِی فِی عَرْشِی إِنِّی قَدْ أَمَرْتُ مَلَائِکَتِی فِی سَبْعِ سَمَاوَاتِی وَ شِیعَتَکَ وَ مُحِبِّیکَ أَنْ یُعَیِّدُوا فِی الْیَوْمِ الَّذِی أَهْلَکْتُهُ فِیهِ وَ أَمَرْتُهُمْ أَنْ یَنْصِبُوا کُرْسِیَّ کَرَامَتِی بِإِزَاءِ الْبَیْتِ الْمَعْمُورِ وَ یُثْنُوا عَلَیَّ وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِشِیعَتِکَ وَ لِمُحِبِّیکَ مِنْ وُلْدِ آدَمَ یَا مُحَمَّدُ وَ أَمَرْتُ الْکِرَامَ الْکَاتِبِینَ أَنْ یَرْفَعُوا الْقَلَمَ عَنِ الْخَلْقِ فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ وَ لَا یَکْتُبُونَ شَیْئاً مِنْ خَطَایَاهُمْ کَرَامَةً لَکَ وَ لِوَصِیِّکَ یَا مُحَمَّدُ إِنِّی قَدْ جَعَلْتُ ذَلِکَ الْیَوْمَ یَوْمَ عِیدٍ لَکَ وَ لِأَهْلِ بَیْتِکَ وَ لِمَنْ یَتْبَعُهُمْ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ شِیعَتِهِمْ وَ آلَیْتُ عَلَى نَفْسِی بِعِزَّتِی وَ جَلَالِی وَ عُلُوِّی فِی مَکَانِی لَأَحْبُوَنَّ مَنْ یُعَیِّدُ فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ مُحْتَسِباً فِی ثَوَابِ الْحَافِّینَ وَ لَأُشَفِّعَنَّهُ فِی ذَوِی رَحِمِهِ وَ لَأَزِیدَنَّ فِی مَالِهِ إِنْ وَسَّعَ عَلَى نَفْسِهِ وَ عِیَالِهِ وَ لَأُعْتِقَنَّ مِنَ النَّارِ فِی کُلِّ حَوْلٍ فِی مِثْلِ ذَلِکَ الْیَوْمِ آلَافاً مِنْ شِیعَتِکُمْ وَ مُحِبِّیکُمْ وَ مَوَالِیکُمْ وَ لَأَجْعَلَنَّ سَعْیَهُمْ مَشْکُوراً وَ ذَنْبَهُمْ مَغْفُوراً وَ عَمَلَهُمْ مَقْبُولًا قَالَ حُذَیْفَةُ ثُمَّ قَامَ رَسُولُ اللَّهِ ص فَدَخَلَ بَیْتَ أُمِّ سَلَمَةَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهَا وَ رَجَعْتُ عَنْهُ وَ أَنَا غَیْرُ شَاکٍّ فِی أَمْرِ الثَّانِی حَتَّى رَأَیْتُ بَعْدَ وَفَاةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ أُتِیحَ الشَّرَّ وَ عَاوَدَ الْکُفْرَ وَ ارْتَدَّ عَنِ الدِّینِ وَ شَمَّرَ لِلْمُلْکِ وَ حَرَّفَ الْقُرْآنَ وَ أَحْرَقَ بَیْتَ الْوَحْیِ وَ ابْتَدَعَ السُّنَنَ وَ غَیَّرَهَا وَ غَیَّرَ الْمِلَّةَ وَ نَقَلَ السُّنَّةَ وَ رَدَّ شَهَادَةَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ کَذَّبَ فَاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ وَ اغْتَصَبَ فَدَکَ مِنْهَا وَ أَرْضَى الْیَهُودَ وَ النَّصَارَى وَ الْمَجُوسَ وَ أَسْخَطَ قُرَّةَ عَیْنِ الْمُصْطَفَى وَ لَمْ یُرْضِهَا وَ غَیَّرَ السُّنَنَ کُلَّهَا وَ دَبَّرَ عَلَى قَتْلِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ أَظْهَرَ الْجَوْرَ وَ حَرَّمَ مَا حَلَّلَهُ اللَّهُ وَ حَلَّلَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَ أَبْقَى النَّاسَ أَنْ یَحْتَذُوا النَّقْدَ مِنْ جُلُودِ الْإِبِلِ وَ لَطَمَ وَجْهَ الزَّکِیَّةِ ع وَ صَعِدَ مِنْبَرَ رَسُولِ اللَّهِ ص ظُلْماً وَ عُدْوَاناً وَ افْتَرَى عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ عَانَدَهُ وَ سَفَّهَ رَأْیَهُ قَالَ حُذَیْفَةُ فَاسْتَجَابَ اللَّهُ دَعْوَةَ مَوْلَایَ عَلَیْهِ أَفْضَلُ الصَّلَاةِ وَ السَّلَامِ عَلَى ذَلِکَ الْمُنَافِقِ وَ جَرَى کَمَا جَرَى قَتْلُهُ عَلَى یَدِ قَاتِلِهِ رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَى قَاتِلِهِ قَالَ حُذَیْفَةُ فَدَخَلْتُ عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع لَمَّا قُتِلَ ذَلِکَ الْمُنَافِقُ لِأُهَنِّئَهُ بِقَتْلِهِ وَ مَصِیرِهِ إِلَى ذَلِکَ الْخِزْیِ وَ الِانْتِقَامِ فَقَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَا حُذَیْفَةُ تَذْکُرُ الْیَوْمَ الَّذِی دَخَلْتَ فِیهِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ أَنَا وَ سِبْطَاهُ نَأْکُلُ مَعَهُ فَدَلَّکَ عَلَى فَضْلِ هَذَا الْیَوْمِ دَخَلْتَ فِیهِ عَلَیْهِ فَقُلْتُ نَعَمْ یَا أَخَا رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ ع هُوَ وَ اللَّهِ هَذَا الْیَوْمُ الَّذِی أَقَرَّ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فِیهِ عُیُونَ أَوْلَادِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ إِنِّی لَأَعْرِفُ لِهَذَا الْیَوْمِ اثْنَیْنِ وَ سَبْعِینَ اسْماً قَالَ حُذَیْفَةُ فَقُلْتُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع إِنِّی أُحِبُّ أَنْ تُسْمِعَنِی أَسْمَاءَ هَذَا الْیَوْمِ التَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِیعٍ الْأَوَّلِ فَقَالَ ع یَا حُذَیْفَةُ هَذَا یَوْمُ الِاسْتِرَاحَةِ وَ یَوْمُ تَنْفِیسِ الْهَمِّ وَ الْکَرْبِ وَ الْغَدِیرُ الثَّانِی وَ یَوْمُ تَحْطِیطِ الْأَوْزَارِ وَ یَوْمُ الْحَبْوَةِ وَ یَوْمُ رَفْعِ الْقَلَمِ وَ یَوْمُ الْهَدْی وَ یَوْمُ الْعَقِیقَةِ وَ یَوْمُ الْبَرَکَةِ وَ یَوْمُ الثَّارَاتِ وَ عِیدُ اللَّهِ الْأَکْبَرُ وَ یَوْمٌ یُسْتَجَابُ فِیهِ الدَّعَوَاتُ وَ یَوْمُ الْمَوْقِفِ الْأَعْظَمِ وَ یَوْمُ التَّوْلِیَةِ وَ یَوْمُ الشَّرْطِ وَ یَوْمُ نَزْعِ الْأَسْوَارِ وَ یَوْمُ نَدَامَةِ الظَّالِمِینَ وَ یَوْمُ انْکِسَارِ الشیعة [الشَّوْکَةِ] وَ یَوْمُ نَفْیِ الْهُمُومِ وَ یَوْمُ الْفَتْحِ وَ یَوْمُ الْعَرْضِ وَ یَوْمُ الْقُدْرَةِ وَ یَوْمُ التَّصْفِیحِ وَ یَوْمُ فَرَحِ‏الشِّیعَةِ وَ یَوْمُ التَّرْوِیَةِ وَ یَوْمُ الْإِنَابَةِ وَ یَوْمُ الزَّکَاةِ الْعُظْمَى وَ یَوْمُ الْفِطْرِ الثَّانِی وَ یَوْمُ سَبِیلِ اللَّهِ تَعَالَى وَ یَوْمُ التَّجَرُّعِ بِالرِّیقِ وَ یَوْمُ الرِّضَا وَ عِیدُ أَهْلِ الْبَیْتِ ع وَ یَوْمٌ ظَفِرَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِیلَ وَ یَوْمٌ قَبِلَ اللَّهُ أَعْمَالَ الشِّیعَةِ وَ یَوْمُ تَقْدِیمِ الصَّدَقَةِ وَ یَوْمُ طَلَبِ الزِّیَادَةِ وَ یَوْمُ قَتْلِ الْمُنَافِقِ وَ یَوْمُ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ وَ یَوْمُ سُرُورِ أَهْلِ الْبَیْتِ ع وَ یَوْمُ الْمَشْهُودِ وَ یَوْمٌ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى یَدَیْهِ وَ یَوْمُ هَدْمِ الضَّلَالَةِ وَ یَوْمُ النَّیْلَةِ وَ یَوْمُ الشَّهَادَةِ وَ یَوْمُ التَّجَاوُزِ عَنِ الْمُؤْمِنِینَ وَ یَوْمُ الْمُسْتَطَابِ وَ یَوْمُ ذَهَابِ سُلْطَانِ الْمُنَافِقِ وَ یَوْمُ التَّسْدِیدِ وَ یَوْمٌ یَسْتَرِیحُ فِیهِ الْمُؤْمِنُونَ‏ وَ یَوْمُ الْمُبَاهَلَةِ وَ یَوْمُ الْمُفَاخَرَةِ وَ یَوْمُ قَبُولِ الْأَعْمَالِ وَ یَوْمُ النَّحِیلِ وَ یَوْمُ النَّحِیلَةِ وَ یَوْمُ الشُّکْرِ وَ یَوْمُ نُصْرَةِ الْمَظْلُومِ وَ یَوْمُ الزِّیَارَةِ وَ یَوْمُ التَّوَدُّدِ وَ یَوْمُ النَّحِیبِ وَ یَوْمُ الْوُصُولِ وَ یَوْمُ الْبَرَکَةِ وَ یَوْمُ کَشْفِ الْبِدَعِ وَ یَوْمُ الزُّهْدِ فِی الْکَبَائِرِ وَ یَوْمُ الْمُنَادِی وَ یَوْمُ الْمَوْعِظَةِ وَ یَوْمُ الْعِبَادَةِ وَ یَوْمُ الْإِسْلَامِ قَالَ حُذَیْفَةُ فَقُمْتُ مِنْ عِنْدِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ قُلْتُ فِی نَفْسِی لَوْ لَمْ أُدْرِکْ مِنْ أَفْعَالِ الْخَیْرِ مَا أَرْجُو بِهِ الثَّوَابَ إِلَّا حُبَّ هَذَا الْیَوْمِ لَکَانَ مُنَایَ قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی الْعَلَاءِ الْهَمْدَانِیُّ وَ یَحْیَى بْنُ جَرِیحٍ فَقَامَ کُلُّ وَاحِدٍ مِنَّا نُقَبِّلُ رَأْسَ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ وَ قُلْنَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی مَا قَبَضَنَا حَتَّى شَرَّفَنَا بِفَضْلِ هَذَا الْیَوْمِ الْمُبَارَکِ وَ انْصَرَفْنَا مِنْ عِنْدِهِ وَ عِیدُنَا فِیهِ فَهُوَ عِیدُ الشِّیعَةِ تَمَّ الْخَبَرُ.

إلزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب عجل الله تعالى فرجه الشریف ؛ ج‏2 ؛ ص165

.

ألا و إنّ المهدی یطلب القصاص ممّن لا یعرف حقّنا و هو الشاهد بالحقّ و خلیفة اللّه على خلقه، اسمه کاسم جدّه رسول اللّه، ابن الحسن بن علی من ولد فاطمة من ذریّة الحسین ولدی، فنحن الکرسی و أصل العلم و العمل فمحبّونا هم الأخیار و ولایتنا فصل الخطاب و نحن حجبة الحجاب، ألا و إنّ المهدی أحسن الناس خلقا و خلقة ثمّ إذا قام تجتمع إلیه أصحابه على عدّة أهل بدر و أصحاب طالوت و هم ثلاثمائة و ثلاثة عشر رجلا کلّهم لیوث قد خرجوا من غاباتهم مثل زبر الحدید، لو أنّهم همّوا بإزالة الجبال الرواسی لأزالوها عن مواضعها فهم الذین وحّدوا اللّه تعالى حقّ توحیده، لهم باللیل أصوات کأصوات الثواکل حزنا من خشیة اللّه تعالى، قوّام اللیل صوّام النهار کأنّما ربّاهم أب واحد و أمّ واحدة، قلوبهم مجتمعة بالمحبّة و النصیحة، ألا و إنّی لأعرف أسماءهم و أمصارهم.

فقاموا إلیه جماعة من الأصحاب و قالوا: یا أمیر المؤمنین نسألک باللّه و بابن عمّک رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله و سلم أن تسمّیهم بأسمائهم و أمصارهم فلقد ذابت قلوبنا من کلامک فقال: اسمعوا أبیّن لکم أسماء أنصار القائم‏

إنّ أوّلهم من أهل البصرة و آخرهم من الأبدال فالذین من أهل البصرة رجلان اسم أحدهما علی و الآخر محارب و رجلان من قاشان عبد اللّه و عبید اللّه و ثلاثة رجال من المهجمة: محمد و عمر و مالک و رجل من السند عبد الرحمن و رجلان من حجر موسى و عبّاس و رجل من الکورة إبراهیم و رجل من شیراز عبد الوهاب و ثلاثة رجال من سعداوة: أحمد و یحیى و فلاح و ثلاثة رجال من زین: محمد و حسن و فهد و رجلان من حمیر مالک و ناصر و أربعة رجال من شیران و هم عبد اللّه و صالح و جعفر و إبراهیم و رجل من عقر أحمد و رجلان من المنصوریة عبد الرحمن و ملاعب و أربعة رجال من سیراف: خالد و مالک و حوقل و إبراهیم و رجلان من خونخ: محروز و نوح و رجل من المثقة هارون و رجلان من الصین مقداد و هود و ثلاثة رجال من الهویقین: عبد السلام و فارس و کلیب و رجل من الزناط جعفر و ستّة رجال من عمّان: محمد و صالح و داود و هواشب و کوش و یونس و رجل من العارة مالک و رجلان من صنعاء: یحیى و أحمد و رجل من کرمان عبد اللّه و أربعة رجال من صنعا: جبرئیل و حمزة و یحیى و سمیع و رجلان من عدن: عون و موسى و رجل من لونجه کوثر و رجلان من ممد: علی و صالح و ثلاثة رجال من الطائف: علی و سبا و زکریا و رجل من هجر عبد القدوس و رجلان من الخط: عزیز و مبارک و خمسة رجال من جزیرة أوال و هی‏

 البحرین: عامر و جعفر و نصیر و بکیر و لیث و رجل من الکبش فهد، و رجل من الجدا إبراهیم و أربعة رجال من مکة: عمر و إبراهیم و محمد و عبد اللّه و عشرة من المدینة على أسماء أهل البیت: علی و حمزة و جعفر و عبّاس و طاهر و حسن و حسین و قاسم و إبراهیم و محمد و أربعة رجال من الکوفة: محمد و غیاث و هود و عتاب و رجل من مرو حذیفة و رجلان من نیشابور:

علی و مهاجر و رجلان من سمرقند: علی و مجاهد و ثلاثة رجال من کازرون: عمر و معمر و یونس و رجلان من الأسوس: شیبان و عبد الوهاب و رجلان من دستر: أحمد و هلال و رجلان من الضیف: عالم و سهیل و رجل من طائف الیمن هلال و رجلان من مرقون: بشر و شعیب و ثلاثة رجال من بروعة: یوسف و داود و عبد اللّه و رجلان من عسکر: مکرم الطیب و میمون و رجل من واسط عقیل و ثلاثة رجال من الزوراء: عبد المطلب و أحمد و عبد اللّه و رجلان من سر من رأى: مرائی و عامر و رجل من السهم جعفر و ثلاثة رجال من سیلان: نوح و حسن و جعفر و رجل من کرخ بغداد قاسم و رجلان من نوبة: واصل و فاضل و ثمانیة رجال من قزوین: هارون و عبد اللّه و جعفر و صالح و عمر و لیث و علی و محمد و رجل من البلخ حسن و رجل من المداغة صدقه و رجل من قم یعقوب و أربعة و عشرون من الطالقان و هم الذین ذکرهم رسول اللّه فقال إنّی أجد بالطالقان کنزا لیس من الذهب و لا فضّة فهم هؤلاء کنزهم اللّه فیها و هم: صالح و جعفر و یحیى و هود و فالح و داود و جمیل و فضیل و عیسى و جابر و خالد و علوان و عبد اللّه و أیّوب و ملاعب و عمر و عبد العزیز و لقمان و سعد و قبضة و مهاجر و عبدون و عبد الرحمن و علی و رجلان من سحار: أبان و علی و رجلان من سرخس:

ناحیة و حفص و رجل من الأنبار علوان و رجل من القادسیة حصین و رجل من الدورق عبد الغفور و ستّة رجال من الحبشة: إبراهیم و عیسى و محمد و حمدان و أحمد و سالم و رجلان من الموصل: هارون و فهد و رجل من بلقا صادق و رجلان من نصیبین: أحمد و علی و رجل من سنجار محمد و رجلان من خراسان: نکبة و مسنون و رجلان من أرمنیة: أحمد و حسین و رجل من اصفهان یونس و رجل من وهان حسین و رجل من الری مجمع و رجل من دنیا شعیب و رجل من هراش نهروش و رجل من سلماس هارون و رجل من بلقیس محمد و رجل من الکرد عون و رجل من الحبش کثیر و رجلان من الخلاط: محمد و جعفر و رجل من الشوبا عمیر و رجلان من البیضا: سعد و سعید و ثلاثة رجال من الضیعة: زید و علی و موسى و رجل‏

من أوس محمد و رجل من الانطاکیة عبد الرحمن و رجلان من حلب: صبیح و محمد و رجل من حمص جعفر و رجلان من دمشق: داود و عبد الرحمن و رجلان من الرملیة طلیق و موسى و ثلاثة رجال من بیت المقدس: بشر و داود و عمران و خمسة رجال من عسقلان: محمد و یوسف و عمر و فهد و هارون و رجل من عنزة عمیر و رجلان من عکة: مروان و سعد و رجل من عرفة فرخ و رجل من الطبریة فلیح و رجل من البلسان عبد الوارث و أربعة رجال من الفسطاط من مدینة فرعون لعنه اللّه: أحمد و عبد اللّه و یونس و ظاهر و رجل من بالس نصیر و أربعة رجال من الإسکندریة: حسن و محسن و شبیل و شیبان و خمسة رجال من جبل اللکام: عبد اللّه و عبید اللّه و قادم و بحر و طالوت و ثلاثة رجال من السادة: صلیب و سعدان و شبیب و رجلان من الإفرنج: علی و أحمد و رجلان من الیمامة: ظافر و جمیل و أربعة عشر رجلا من المعادة: سوید و أحمد و محمد و حسن و یعقوب و حسین و عبد اللّه و عبد القدیم و نعیم و علی و خیان و ظاهر و تغلب و کثیر و رجل من الموطة معشر و عشرة رجال من عبادان:

حمزة و شیبان و قاسم و جعفر و عمر و عامر و عبد المهیمن و عبد الوارث و محمد و أحمد و أربعة عشر من الیمن: جبیر و حویش و مالک و کعب و أحمد و شیبان و عامر و عمّار و فهد و عاصم و حجرش و کلثوم و جابر و محمد و رجلان من بدو مصر: عجلان و دراج و ثلاثة رجال من بدو أعقیل: منبة و ضابط و عریان و رجل من بدو أغیر عمر و رجل من بدو شیبان نهراش و رجل من تمیم ریان و رجل من بدو قسین جابر و رجل من بدو کلاب مطر و ثلاثة رجال من موالی أهل البیت: عبد اللّه و مخنف و براک و أربعة رجال من موالی الأنبیاء: صباح و صیاح و میمون و هود و رجلان مملوکان عبد اللّه و ناصح و رجلان من الحلّة محمد و علی و ثلاثة رجال من کربلاء: حسین و حسین و حسن و رجلان من النجف: جعفر و محمد و ستّة رجال من الأبدال کلّهم أسماءهم عبد اللّه فقال علی علیه السّلام: إنّهم هؤلاء یجتمعون کلّهم من مطلع الشمس و مغربها و سهلها و جبلها یجمعهم اللّه تعالى فی أقلّ من نصف لیلة فیأتون إلى مکّة فلا یعرفونهم أهل مکة فیقولون کبستنا أصحاب السفیانی فإذا تجلّى لهم الصبح یرونهم طائفین و قائمین و مصلّین فینکرونهم أهل مکّة، ثمّ إنّهم یمضون إلى المهدی و هو مختف تحت المنارة فیقولون له: أنت المهدی؟ فیقول لهم: نعم یا أنصاری ثمّ إنّه یخفی نفسه عنهم لینظرهم کیف هم فی طاعته فیمضی إلى المدینة فیخبرونهم أنّه لاحق بقبر جدّه 

  قال أبو عبد الله علیه السلام: إن الرجل إذا صارت نفسه عند صدره وقت موته رأى رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم یقول له:

أنا رسول الله نبیک، ثم یرى علیا علیه السلام، فیقول له:

أنا علی بن أبی طالبٍ علیه السلام، أنا الذی کنت تحبنی، أنا أنفعک‏

قال: فقلت: یا مولای، و من یرى هذا یرجع إلى الدنیا، قال: إذا رأى هذا مات قال: ذلک فی القرآن إن‏ الذین آمنوا و کانوا یتقون لهم البشرى‏ فی الحیاة الدنیا و فی الآخرة لا تبدیل لکلمات الله ذلک هو الفوز العظیم قال:

یبشره لمحبته لنا فی الدنیا بالجنة و الآخرة، و هی بشارة إذا رأى من الخوف‏

عن أبی عبد الله علیه السلام فی لیلة الجمعة، قال: اقرأ، فقرأت حتى بلغت‏ یوم لا یغنی مولى عن مولى شیئا و لا هم ینصرون إلا من رحم الله‏.

فقال علیه السلام: نحن الذین یرحم الله عباده بنا، نحن الذین استثنى الله ثم قال: قال رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم: حق‏علی‏علیه‏السلام‏کحق‏الوالدعلى‏ولده‏

الروضة فی فضائل أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب علیهما السلام (لابن شاذان القمی) ؛ ؛ ص131

 «و فی اخبار موسى علیه السّلام‏ انّهم قالوا اسأل لنا ربّک امرا اذا نحن فعلناه یرضى به عنّا فاوحى اللَّه تعالى الیه قل لهم یرضون عنّى حتّى ارضى عنهم.»

و قال صلّى اللَّه علیه و آله‏ و اذا کان یوم القیامة انبت اللَّه تعالى لطائفة من امّتى‏ اجنحة فیطیرون من قبورهم الى الجنان یسرعون فیها و یتنعّمون کیف شاءوا فتقول لهم الملائکة: هل رایتم الحساب؟ فیقولون ما راینا حسابا. فیقولون: هل جزتم الصّراط فیقولون ما رأینا صراطا فیقولون: هل رایتم جهنّم؟ فیقولون: ما راینا شیئا. فیقول الملائکة:

من امّة من انتم؟ فیقولون: من امّة محمّد صلّى اللَّه علیه و آله فیقولون:

نشدناکم اللَّه حدّثونا ما کانت اعمالکم فی الدّنیا؟ فیقولون خصلتان کانتا فینا فبلغنا اللَّه تعالى هذه المنزلة بفضل رحمته.

فیقولون و ما هما؟ فیقولون کنّا اذا خلونا نستحیى ان نعصیه و نرضى بالیسیر ممّا قسّم لنا. فیقول الملائکة حقّ لکم هذا

الإختصاص عَلِیُّ بْنُ الْحَسَنِ‏ عَنِ ابْنِ الْوَلِیدِ عَنِ الصَّفَّارِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ السِّنْدِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو عَنْ أَبِی الصَّبَّاحِ مَوْلَى آلِ سَامٍ قَالَ: کُنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع‏ أَنَا وَ أَبُو الْمَغْرَاءِ إِذْ دَخَلَ عَلَیْنَا رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ السَّوَادِ فَقَالَ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ قَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْکَ السَّلَامُ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ ثُمَّ اجْتَذَبَهُ وَ أَجْلَسَهُ إِلَى جَنْبِهِ فَقُلْتُ لِأَبِی الْمَغْرَاءِ أَوْ قَالَ لِی أَبُو الْمَغْرَاءِ إِنَّ هَذَا الِاسْمَ مَا کُنْتُ أَرَى أَحَداً یُسَلِّمُ بِهِ إِلَّا عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیٍّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ فَقَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا أَبَا الصَّبَّاحِ  إِنَّهُ لَا یَجِدُ عَبْدٌ حَقِیقَةَ الْإِیمَانِ حَتَّى یَعْلَمَ أَنَّ لِآخِرِنَا مَا لِأَوَّلِنَا

ابو صباح مولى آل سام گفت: در خدمت حضرت صادق علیه السّلام بودیم با ابو المغرا مردى از اهالى دهات وارد شده گفت السّلام علیک یا امیر المؤمنین و رحمة اللَّه و برکاته. حضرت صادق فرمود: علیک السّلام و رحمة اللَّه و برکاته. او را بجانب خود کشید و پهلوى خویش نشاند.

من به ابو المغرا گفتم یا او بمن گفت: این اسم بنظرم اختصاص بعلى بن ابى طالب علیه السّلام دارد. حضرت صادق علیه السّلام فرمود: یا ابا الصالح هیچ بنده‏اى حقیقت ایمان را نخواهد چشید مگر اینکه بداند هر چه براى اولین ما است براى آخرین ما نیز هست.