امام حسین علیه السلام باعث گرامی شدن دوستانش نزد خداست.

در زیارت مقدسه عاشوراء می­خوانیم: "فأسئل الله الذی أکرم مقامک و أکرمنی بک..." یعنی خدا مرا به واسطه تو گرامی داشته، و بدون شک کسی که نزد خدا گرامی باشد نزد تمام ملائک و انبیا گرامی است و نزد تمام مومنین گرامی است و در شب اول قبر نزد نکیر و منکر گرامی است و نزد ملائک عذاب نیز گرامی است لذا عذاب قبر ندارد، ملائک او را به واسطه تکریم خدا تکریم می کنند و این مطلب غنی از برهان است.

همچنین کسی که نزد خدای متعال گرامی باشد، نزد اهل بیت علیهم السلام گرامی است و خصوصا نزد مولای ما صاحب الزمان علیه السلام گرامی است و مورد دعای حضرت قرار می­گیرد و بی گمان دعای حضرت در حق او مستجاب است. به خدا قسم به واسطه محبت امام حسین علیه السلام سعادتمند شدیم.

.

  گریه کننده بر سیدالشهداء علیه السلام حضرت زهرا علیهاالسلام را مساعدت و یاری کرده است. (دو تا روایت در کامل الزیارات) پس چگونه ممکن است حضرت زهرا علیهاالسلام یاوران خویش را فراموش کند و آن ها را شفاعت نکند و برای آن ها دعای خیر نکند؟ مگر غیر از این است که "هل جزاء الاحسان الا الاحسان؟" جواب هر خوبی­ای خوبی است. و بدون شک حضرت زهرا علیهاالسلام یاورانش را در دنیا و آخرت یاری می­نماید. ان­شاءالله تعالی

می­گویم: به خدا قسم اگر در گریه بر امام غریب کربلا، هیچ فضیلتی جز شادی دل حضرت زهرا علیهاالسلام نبود، شایسته بود تمام خلائق از جمله انس و جن، تا قیام قیامت فقط برای آن امام شهید، اشک بریزند و گریه کنند تا شاید اندکی تسلی خاطر باشد برای مادر عزیز و گرامی­اش؛ سلام الله علیها؛ در برابر مصیبت و فاجعه ای که دیده است. حضرت قائم علیه السلام و عجل الله فرجه، در زیارت ناحیه مقدسه می فرمایند: و فجعت بک امک الزهراء. و مادر تو زهرای اطهر، به خاطر تو فاجعه دید. سبحان الله ...